Casting to procedura, w której, w tym wypadku, konfrontuje się aktor ze swoją propozycją roli w całokształcie swego przygotowania(potencjału intelektualnego, warsztatowego, osobowego) z zadaniami, oczekiwaniami odbiorców. Spektakl pokazuje jak niezmiernie złożony i bardzo trudny a jednocześnie niezmiernie fascynujący i nieprzewidywalny a przez to zaskakujący w swym wymiarze końcowym jest to proces(twórczy, organizacyjny, koncepcyjny). Bo wielość różnych perspektyw wszystko jeszcze bardziej gmatwa i komplikuje. Z jednej strony aktor grając swoją rolę winien zaprezentować się z jak najlepszej strony, a więc zachowując swój indywidualizm wypełnić zadanie na określony temat przez osobę odpowiedzialną za cały projekt(reżyser, dramaturg, itd.), a jednocześnie zadowolić ostatecznego odbiorcę, który wyniesie ze scenicznej aktorskiej propozycji coś interesującego. I jeszcze musi zwrócić na siebie uwagę krytyków. Wydaje się, że jest to cel w praktyce niemożliwy do osiągnięcia. Ambitne ryzykowne, fascynujące wyzwanie. Walka, by zostać zauważonym, docenionym, wybranym.
Ale przecież każdy człowiek, nie tylko aktor czy inny twórca, ujmując brutalnie, jest interaktywnym produktem gotowym spełniać oczekiwania innych, by osiągnąć pożądany cel. Musi się wyróżniać, rozwijać, być kreatywny, wydolny, szukać sposobu na optymalne sprzedanie siebie, swej propozycji. Rzeczywiście, umiejętności gry aktorskiej są w tym przypadku nie do przecenienia. Gdy chce się nie grać a być Hamletem, nauczycielem, politykiem, kogokolwiek innego trzeba znać zasady, zsynchronizować się z postacią, wejść w rolę, kontekst, wiedzieć kim się jest, nie zatracić kontaktu z prawdziwym sobą, rzeczywistością. Nie wystarczy spełniać wymogów stereotypu, wypracowanych przez innych interpretacji, znać granic, by osiągnąć zamierzony cel. Trzeba umieć być, by móc pokazać co znaczy nie być. Bo może być i nie być to nie alternatywa tylko dopełniająca się jednia. Aktorzy wizualizują widzom swoje propozycje. Raz są aktorami uczestniczącymi w castingu, raz są tego castingu organizatorami. Różnorodność i jej atrakcyjność jest fascynująca. Z coraz większą częstotliwością zamieniają się rolami-to wyznaczają zadania, to następne wykonują. Wypracowują efekt never ending castingu jako stylu życia. W swych eksperymentach nie ustają. Performują. Zaskakują, prowokują, eksperymentują. Nawiązują kontakt face to face z widzami. I krok po kroku indywidualizują, wyróżniają się, różnicują. W żadnym momencie nie nudzą, nie nużą.
Spektakl jest bardzo ciekawie skonstruowany, precyzyjnie wyreżyserowany, co było naprawdę bardzo trudne. Daje wszechstronną prezentację umiejętności i przygotowania studentów, ujawnia ich indywidualny potencjał, kreatywność, zdolności. Umożliwił uczniom wpływ na jego treść i formę, co oznacza ogromne zaufanie, jakim obdażyli ich profesorowie. Razem przygotowali i wykonali projekt artystyczny na szóstkę. I dobrze, by był nadal grany, bo jest dla każdego nie tylko atrakcyjną teatralną propozycją, ale i lekcją. Dla Emilii Florczak, Macieja Karbowskiego, Michała Kaszyńskiego, Kamila Książka, Heleny Rząsy, Igi Szubelak, Hanny Wojtóściszyn też dyplomem. Egzaminem. Castingiem. Wszak wkraczają w swoje życie zawodowe. Czekają na nich ważne role życiowe. Wszystko, co najlepsze. Powodzenia!
CASTING
reżyseria: Mateusz Atman i Agnieszka Jakimiak
scenariusz: Emilia Florczak, Maciej Karbowski, Michał Kaszyński, Kamil Książek, Helena Rząsa, Iga Szubelak, Hanna Wojtóściszyn, Agnieszka Jakimiak, Mateusz Atman
choreografia: Oskar Malinowski
przestrzeń: Mateusz Atman i Nina Sakowska
kostiumy: Nina Sakowska
opracowanie muzyczne: Marek Zawadzki
asystentury: Aleksandra Bratkowska, Agata Krolow, Dominik Rubaj
W tekście wykorzystano fragmenty “Hamleta” Williama Szekspira w przekładach Jarosława Iwaszkiewicza i Stanisława Barańczaka oraz fragment “Hamletamaszyny” Heinera Müllera w przekładzie Mateusza Borowskiego i Małgorzaty Sugiery.
Fot. Zuzanna Mazurek
_0.jpg.jpeg)
