Scena i widownia stanowią dopełniającą się jednię. W centrum świat się kręci, razem z nim aktorzy zbici w grupkę osób sobie podobnych, które zaznaczają jednak swój indywidualizm wyglądem, ustawieniem względem siebie, głosem. Śpiewają razem i osobno w jednej tonacji, bez bombastycznych interpretacyjnych fajerwerków jakby stanowili monolit cielesny natchniony tym samym duchem pokory, skromności, zwyczajności. Wokół obrotówki zastygli w bezruchu widzowie stanowią nieruchome obiekty wpatrzone w mrok kosmicznego bezkresu rozświetlanego wirującymi okrągłymi lampami - gwiazdami. Przestrzeń, nastrój i wypowiedziane melodyjnie treści sprowadza całą istotę egzystencji do nieubłaganej konieczności, którą trzeba zauważyć, której trzeba się przyjrzeć i w którą trzeba się wsłuchać, by móc zaakceptować i docenić jej wagę nieistotności, która zazwyczaj jest ignorowana, wypierana, ośmieszana przez cele wyższe, wartości ważniejsze, idee szczytne. Tymczasem w życiu zdarzają się zajęcia nudne, zdarzenia błahe, skutki przypadkowe, stany nieciekawe. Tu nie są postrzegane jako niepotrzebne, ulotne, bez znaczenia. Wręcz przeciwnie. Spektakl wynosi ekstremalnie zredukowane życie, jego chwile, momenty, mgnienia, bo pozwalają one godnie przetrwać w spokoju, w przewidywalności rutyny, w ulotności czasu, niepewności losu, mimo przemijania wszystkiego w warunkach kosmicznego domu. Bo perspektywa wszechświata zmniejsza wszelki ludzki wymiar do minimum. A o tym się nie pamięta. Ze wstydu, z pychy, arogancji. Przez codzienną galopadę. Tak po prostu.
W TR Warszawa powstał spektakl krótki, powściągliwy i wyjątkowo spójny artystycznie. Perfekcyjnie zagrany. Wzruszający naturalną prostotą, ujmujący żelazną konsekwencją. Precyzyjnie skomponowany. Proponujący powrót do czerpania siły z życia jakie jest, bo to często niezauważalnie buduje w człowieku radość istnienia, uruchamia poczucie szczęścia, wolności. Cicha, normalna, skromna egzystencja czasem wystarczy, by móc poczuć się spełnionym. Linie Lapelytė, autorce konceptu, reżyserce i kompozytorce oraz Birutė Kapustinskaitė, autorce tekstu i dramaturżce, znakomicie się udało uchwycić piękno chwili, znaczenie przypadku, wagę drobiazgów, konieczność rezygnacji i ulegania rutynie oraz akceptowania monotonii i porażek. Bo czas się nie zatrzyma, zawsze jest jakieś dalej. O czym przypomina też Wim Wenders w swoim filmie PERFECT DAYS. Wymowa obrazu filmowego z tym teatralnym jest zbieżna, choć są to różne estetyki, światy, języki. Wypracowują innymi środkami wyrazu podobne rozpoznanie, prowadzą do tych samych wniosków.
A więc trzeba wyjść na zewnątrz osoby, jaką ukształtował świat na swój obraz i podobieństwo, jaką się samemu stworzyło, by móc wsłuchać się w śpiew ptaków, szum liści, w siebie. Poczuć powiew wiatru, ciepło słońca. Spojrzeć w niebo. Wziąć głęboki oddech. Pójść na spacer z psem, spontanicznie rzucić palenie. Cokolwiek zdarzy się, przeminie. Czegokolwiek się doświadczy, nie dotknie, nie skrzywdzi. Gdy człowiek jednoczy się z naturą, ta go ratuje, ocala, wyzwala. Daje wytchnienie. Dystans. Wtedy to pogoń za sukcesem, mamoną, hedonizmem okazuje się nieważna, nieistotna. Zbędna. Tak naprawdę do przetrwania niewiele nam potrzeba, bo poczucie bezpieczeństwa i proste zasady. Warto się więc zatrzymać, na przykład w teatrze. Poczuć atmosferę luzu, posłuchać koncertu codzienności, poddać się nastrojowi KOSMICZNEGO DOMU. Powodzenia.:)
KOSMICZNY DOM
autorka konceptu, reżyserka i kompozytorka: Lina Lapelytė
autorka tekstu i dramaturżka: Birutė Kapustinskaitė
reżyser świateł: Martynas Kazimierėnas
kostiumografka: Julija Frodina (Between_lab)
producent muzyczny i drugi kompozytor: Daniel Bürkner
dodatkowe wspóltwórczynie: Nouria Bah, Ella Finer, Sharon Gal
muzyczny asystent reżyserki: Evaldas Alekna
asystentka reżyserki: Monika Tuniewicz
tłumaczka z języka angielskiego na polski: Saba Litwińska
autorka aranżacji tekstowej: Zuzanna Wrońska
konsultacje choreograficzne: Alka Nauman
inspicjent: Wojciech Sobolewski
kierowniczka produkcji: Magda Igielska
obsada:
Jan Dravnel, Izabella Dudziak, Monika Frajczyk, Magdalena Kuta, Lech Łotocki, Sebastian Pawlak, Tomek Tyndyk, Justyna Wasilewska, Mirosław Zbrojewicz
W spektaklu zostały użyte następujące utwory, będące częścią wystawy Liny Lapelytė In The Dark, We Play i powstałe na zamówienie Jencks Foundation i Cosmic House w Londynie:
Four Seasons
Lyrics: Nouria Bah
Music: Lina Lapelytė
Everything is Moving
tekst z People at Dinner, Or Sleeping:
Ella Finer wraz z Florą Pitrolo, 2024
muzyka: Sharon Gal
fot. Adrian Lach
0 komentarze:
Prześlij komentarz