RACHATŁUKUM TEATR STUDIO

Monodram dla dorosłych w wykonaniu Marcina Bosaka to spotkanie z męskim światem  wzlotów i upadków, seksualnych przygód, uwikłań i splątań, które bardzo komplikują życie jego scenicznego bohatera o  temperamencie, mentalności i psychice tak porąbanej, odjechanej, wypaczonej i niedojrzałej, że trudnej do ogarnięcia. Aktorowi jednak z sukcesem udaje się przeprowadzić widzów przez piekło doświadczeń swego bohatera. Najpierw  jego wyznania  budzą zainteresowanie, później intrygują, mogą powodować wzburzenie, może niektórych nawet szokują.  Jest szansa przejścia od stanu zażenowania i litości do zrozumienia i współczucia. Uczestniczenia w niezłej emocjonalnej jeździe! Nie jest to intymna samokrytyka, wstydliwa spowiedź, cicha wiwisekcja a efektowne, zaczepne, wyuzdane show.

Bohater jest hedonistą. To wolny, wyzwolony, nieskrępowanie eksperymentujący, podejmujący ryzyko i artysta, i mężczyzna. Korzysta z życia bez skrupułów, bez ograniczeń, bez wyrzutów sumienia. Leci w relacje międzyludzkie, ryzykowne przygody bez trzymanki, bez norm i zasad. Bez zobowiązań i odpowiedzialności.  Galopuje, ledwie zauważając, że używa innych nie bacząc na konsekwencje. Uprzedmiotawia siebie poprzez uprzedmiotowianie innych. Zatraca się w łatwo dostępnym  tak zwanym szczęściu, które jest tylko zaspokajaniem żądzy. Spuszczaniem nakręconego wcześniej napięcia. A ponieważ to jego szczęście nie jest wartością, postacią czystą, szczerą, prawdziwą, a chwilową tylko przyjemnością, bohater podkręca emocje, przyśpiesza, całkowicie nie zauważając tego, co dla niego jest najważniejsze, dobre, prawdziwe. I co przegapia. Co mu umyka. Przechodzi obok. Staje się bezpowrotnie stracone.

Monolog jest analizą życia jakie wiódł, stanu psychicznego, w jaki sam się wkręcił.  Przechodzi w zawoalowany lament, tłumione zdziwienie nad własną głupotą, ślepotą, stępieniem. Brakiem wrażliwości. Zdrowego rozsądku. Chwili opamiętania.  Jest furią niezadowolenia, skutkiem frustracji, krzykiem bólu straty. Wyrazem żałoby. Cały czas gra. Gra.  Jakby celowo przebrał się w szaty pajaca, bo tak się czuje, takim się sam sobie wydaje.  Ku samokrytyce, ku przestrodze obśmiewa, wyszydza, obrzydza, z naddatkiem żółci ironizuje, komentuje. Jakby też obarczał winą, atakował świat cały/tu:publiczność/ za własne błędy, za przegapioną szansę szczęścia, miłości.

Występ odbywa się w kolorowej dyskotekowej oprawie stand-upu  a może peep show lub talk show i adekwatnym kostiumie /srebrzysta marynarka, okulary z oprawkami w formie gwiazd, gigantyczny plastikowy fallus/. Nonszalancja, żałosna w skutkach niedojrzałość bohatera tej historii wydawać by się mogła banalna i płytka a nawet nudna gdyby nie aktorstwo Bosaka. Najpierw zaczepnie drapieżny, mocno wulgarny,  mentalnie i psychicznie ekshibicjonalny, obsceniczny prowokuje, bulwersuje, szarżuje. Leci, oj, leci.Nie przestaje być artystą przekuwającym własne życie w sztukę. Jakby takie były współczesne wymagania, oczekiwania. Trendy, mody. Bosak potrafił jednak dotrzeć do jego jądra ciemności, ocieplić jego wizerunek. Rozumiejąc jego bohatera można mu nawet współczuć. Tęsknić razem z nim za rajem utraconym. Bosak doskonale przeprowadza tę zawoalowaną metamorfozę mentalnego dojrzewania, ten show psychoanalityczny; od bezmyślnego brylowania, zatracania się w żądzy po bolesną świadomość przebudzenia. I za to mu chwała. I dla jego aktorstwa, które zbudowało tak ekstremalną huśtawkę  emocji, nastrojów, postaw warto na tym monodramie być.  Powodzenia.:)

RACHATŁUKUM wg powieści Jana Wolkersa

PRZEKŁAD Andrzej Dąbrówka
REŻYSERIA Sebastian Chondrokostas
ADAPTACJA Marcin Bosak, Sebastian Chondrokostas
SCENOGRAFIA Urszula Bartos-Gęsikowska
CHOREOGRAFIA Anna Bosak
ŚWIATŁO Petro Aleksowski

WYSTĘPUJE Marcin Bosak