UCIECHY STAROPOLSKIE COLLEGIUM NOBILIUM

Ten spektakl ucieszy widzów. Da wytchnienie. Przyniesie ulgę. Rozbawi. Jest jak balsam na cywilizacyjne zmęczenie, udręki. Pozwala z dystansem spojrzeć na współczesne zmagania. Każe się cieszyć każdą chwilą, każdym zdarzeniem losu, spotkaniem.  Mówi, że życie może być proste, w tej prostocie piękne. Że życie może być krótkie, na każdym kroku towarzyszy mu śmierć. Trzeba ją, jak ludzi, zagadać, oszukać, oswoić. Przechytrzyć. Nie jest łatwo ale człowiek to byt kreatywny, sprytny, zaradny. Ma dar oceny sytuacji, ludzi, zdarzeń z różnej perspektywy, ma poczucie humoru, zdrowy rozsądek. Akceptuje czego nie może zmienić, zmienia to, na co ma wpływ.

Szczególną uwagę zwraca scenografia, przygotowana przez Marka Chowańca, którą tworzy prosta, surowa, drewniana konstrukcja organizująca zwartą, niewielką ale wystarczającą przestrzeń dla przedstawianych scenek. Kostiumy Aleksandry Gąsior uszyte są z naturalnych materiałów: lnu, sukna, bawełny w kontrastujących tonacjach beżu i czerni mają staropolski sznyt ale stylizacja nie jest kongenialna, łączy symbolicznie raczej stary i współczesny nam świat. Spektakl bowiem jest pomostem pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, pokazuje uniwersalne cechy kondycji ludzkiej, człowieka w swej stałej naturze, problemy, dylematy, które nie znikają nigdy. Zarówno, gdy dotyczą edukacji, wykonywanego zawodu, jak i spraw codziennych czy egzystencjalnych lęków. Zaradność życiowa, poczucie humoru, spryt pozwalają bohaterom rozładować pojawiające się napięcie, stres, Umożliwiają pokonanie wszelkich przeciwności losu. Czyni życie bardziej znośnym a nawet zabawnym. Uciesznym.

Spektakl, za sprawą błyskotliwej kreacji Jarosława Gajewskiego i towarzyszących mu młodych aktorów: Krzysztofa Godlewskiego, Joanny Halinowskiej, Lidii Pronobis, Natalii Stachyry, Macieja Wierzbickiego, Macieja Zuchowicza, ogląda się z dużą przyjemnością.  Z czasem smutki odpływają, problemy stają się nie tak ważne, jak się wcześniej wydawało, na duszy i ciele robi się lekko, a w sercu przyjemnie ciepło. Zwłaszcza, że muzyka płynąca ze sceny, wykonywana na żywo przez Marię Pomianowską (fidele kolanowe), Karolinę Hulbój (wspak), Wojciecha Lubertowicza (bębny, duduk, ney), Agnieszkę Szwajgier (flety) brzmi oryginalnie, wprowadza w klimat, akcentuje celnie akcję.

Okazuje się, że UCIECHY STAROPOLSKIE dowcipne,  bliskie troskom przyziemnego, znojnego życia nie są ani anachroniczne, ani nudne.  Będąc ironicznym scenicznym komentarzem rzeczywistości mówią językiem potocznym, tekstem przystępnym, obrazem roztańczonym, stonowanym. Łagodnie krytyczne, podstępnie dydaktyczne wynikają z wnikliwej obserwacji ludzi, ich życia. Tego, co dla każdego człowieka jest najważniejsze/edukacja, praca, relacje damsko-męskie, polityka, codzienność i wieczność/. Udowadniają, że sztuka stanowi siłę wyzwalającą w człowieku pozytywne myślenie i czucie. Kreując sceniczny obraz mocno zakorzeniona jest w tradycji, obyczaju, zwyczajności stałej co do istoty natury ludzkiej, decydującej o odczuwaniu, postrzeganiu, ocenie jakości człowieczego losu, znaczenia śmierci dla kształtowania wartości życia.

Nie zwlekajcie, oglądajcie! To świetna sztuka, skromny ale solidny teatr, pięknie zagrany..:)

UCIECHY STAROPOLSKIE

scenariusz: Kazimierz Dejmek
reżyseria: Jarosław Kilian
opracowanie muzyczne: Maria Pomianowska
scenografia: Marek Chowaniec
kostiumy: Aleksandra Gąsior
charakteryzacja: Katarzyna Szkop
choreografia: Katarzyna Anna Małachowska
konsultacje językowe: Jerzy Łazewski
przygotowanie wokalne - Aldona Krasucka

Występują:
Jarosław Gajewski (aktor Teatru Narodowego)
Krzysztof Godlewski
Joanna Halinowska
Lidia Pronobis
Natalia Stachyra
Maciej Wierzbicki
Maciej Zuchowicz

Muzyka na żywo w wykonaniu:
Marii Pomianowskiej (fidele kolanowe)
Karoliny Hulbój (wspak)
Wojciecha Lubertowicza (bębny, duduk, ney)
Agnieszki Szwajgier (flety)

Produkcja:
Beata Rusinowska
Maja Margasińska
Adriana Pietrukaniec

Organizatorzy: Fundacja Uwaga na Kulturę!, Dzielnicowy Ośrodek Kultury Ursynów, Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza oraz Teatr Collegium Nobilium

Premiera 27 grudnia 2019

Fot. Tomasz Ostrowski