To projekt, którego miejsce akcji może być wszędzie. Czas też nie odgrywa istotnej roli. Za to obiekt obserwacji, badań, eksploracji, CIAŁO, doświadcza zawsze silnej opresji. Poprzez samą obecność, użycie, służebność. Przeżywa intensywnie, czynnie, nieustannie na pozór nieistotny, niezauważalny, bagatelizowany THRILLER.
Ciało jest głównym tematem, pierwszoplanowym bohaterem, nadrzędnym celem. Pozostaje w ciągłym ruchu, ekstatycznym tańcu. Życia, przemiany, przystosowania. Pulsuje, drga, wibruje. W rytuale zachowań, obowiązków, konieczności. W rygorze mód, tendencji, trendów. Potrzeb. Ciało to materia, powłoka, maszyna. Wizualizacja myśli, emocji, uczuć. Postać posłusznego wykonawcy woli, rozumu, świadomości. Swego przeznaczenia. Personifikacja wpływu świata wewnętrznego, zewnętrznego. Pragnienia. Głodu. Udręczenia. Konsekwencji płci, ról życiowych. Figura intuicji, impulsu, przypadku. Niewolnik fizyczności, fizjologii. Kontroli.
W przestrzeni całkowicie dowolnej, pustej, pozbawionej rodzajowości Nowego Teatru obecność ciała żeńskiego i męskiego przedstawia się niepozornie, znajomo, normalnie. Gesty są rozpoznawalne, sytuacje czytelne, zachowania doskonale znane. Sonia Roszczuk i Paweł Sakowicz, ubrani zwyczajnie, swobodnie towarzyszą widzom od początku, już w szatni, jakby byli jednymi z nich. Na scenie grają, tańczą, opowiadają. Drażnią wrażliwość widzów sugestywną, wyrazistą, mocną ekspozycją sceniczną ciała. Kontekst, którego jest zawsze zakładnikiem, wzmacnia napięcie, niepewność, tajemniczość. Danse macabre body language.
Morderczy rytm rytuałów, bolesne ablucje, naturalne i wymuszane naśladownictwo, konieczna nauka i nieustanny trening ciała, dbałość o jego formę i wygląd, wydolność decyduje o sukcesie a przynajmniej o możliwości osiągnięcia zamierzonych/wytyczonych przez siebie/otoczenie celów. Ciało się męczy, wydaje różne dźwięki, wydala ustrojowe płyny. Podatne jest na stres, wyczerpanie, uszkodzenie, choroby. Maltretowanie. Poddawane jest ciągłej ocenie i kontroli. Korekcie. Sankcji. Przecież musi być sprawne i gotowe na wszystko. Posłuszne i podporządkowane winno sprostać wszelkim wymogom, oczekiwaniom.
Performatywny spektakl, eksperymentalny projekt głównie stawia pytania. Widzowie sami muszą przemyśleć odpowiedzi. Praca, która im uświadamia naturę, funkcje, role ciała, pułapki, w które zostaje wplątane, została perfekcyjnie wykonana. Wiedzą już, że ich ciała uczestniczą w thrillerze, jaki a priori funduje im życie. Ale też oni sami, jeśli bezrefleksyjnie przyzwolą światu, by mentalnie uczynił ich uległymi niewolnikami.
THRILLER
Reżyseria, choreografia: Paweł Sakowicz, Anna Smolar
Dramaturgia: Anna Smolar
Tekst: Sonia Roszczuk, Paweł Sakowicz, Anna Smolar
Autorka materiałów edukacyjnych: Justyna Czarnota
Występują:
Sonia Roszczuk
Paweł Sakowicz
W spektaklu wykorzystano następujące utwory muzyczne:
She Wants Revenge Tear You Apart, muzyka i słowa: Adam Bravin, Justin Evan Warfield,
Aphex Twin Hankie, muzyka: Richard David James,
The Knife Networking, słowa i muzyka: Olof Bjor Dreijer, Karin Elizabeth Dreijer Andersson,
Murcof Maiz, słowa I muzyka: Fernando Corona,
Aphex Twin Tree, muzyka: Richard David James,
Liars It Fit When I Was A Kid, muzyka I słowa Liars,
Swans Blood & Honey, słowa I muzyka: Jarboe, La Gira
foto: Maurycy Stankiewicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz