Sztuka z premedytacja klasyczna ze zbrodnia w tle

Niedziela, 28 lipca  2013 roku. Pogoda, że aż dech zapiera. Oddychamy gorącym powietrzem jakbyśmy w przyśpieszonym tempie ładowali akumulatory na zimowe mrozy. A przecież wystarczy wejść do Teatru Polonia na „Zbrodnię z premedytacją” według Witolda Gombrowicza w reżyserii Izabelli Cywińskiej i wracamy do równowagi. Równowagi ciała i ducha. Tu nam od razu robi się lepiej. Normalniej. Tu oddychamy sztuką pełną gębą. Gombrowiczem cudownie wygranym na wysokościach najwyższej maestrii interpretacji i gry aktorskiej Wojciecha Malajkata. To teatr klasycznie wykreowany i zaserwowany. Gombrowicz współcześnie i komunikatywnie skrzy wirtuozerską metodą opisu manipulacyjnych obsesji i sposobów kreowania prawdy wygodnej i funkcjonalnej dla kreatora. Skąd my to znamy? Niech każdy sam sobie odpowie.

Malajkat gra, że aż dech zapiera. Oddycham Malajkatem w "Zbrodni z premedytacją" jakbym w przyśpieszonym tempie ładowała akumulatory pamięci  na nowoczesne czy nowomodne współczesnej sztuki aktorskiej działania. Tak, bym wytrzymała wszelkie próby eksperymentatorskie. A przecież wystarczy popatrzeć na grę Malajkata i wracam do równowagi. Zapamiętuję każdy gest, ruch, pomysł,  wypowiedziane słowo, mimikę, by mieć punkt odniesienia do tego, co proponują inni aktorzy w innych sztukach w innych teatrach. Choć gra przerysowana, to nie nazbyt karykaturalnie. A jeśli już, to z groteskowym oczekiwanym odcieniem. Wszystko czemuś służy, wszystko jest wyraźnie, zrozumiale wyartykułowane, zgodnie z intencją i zamierzeniem autora. To stara, doskonała szkoła rzemiosła aktorskiego, która  jest bazą, fundamentem każdej sensownej kreacji, każdego skutecznego działania na scenie. To daje dużo przyjemności widzowi, dużo satysfakcji. Radości.

Gombrowicz wybrzmiewa sobą, że aż dech zapiera. Oddycham Gombrowiczem jakbym w przyśpieszonym tempie ładowała akumulatory mojej wrażliwości artystycznej na odjechane w kosmos współczesne wysiłki dramaturgiczne i dramatopisarskie. Tak, bym wytrzymała wszystkie nadchodzące w przyszłości próby eksperymentatorskie. Inteligentny gombrowiczowski, przewrotnie ale konsekwentnie poprowadzony wątek odkrywa to, co w naturze człowieka stałe i niebezpieczne. To, co wywołuje obłęd w przedstawicielu władzy, w niej samej. I jakie to rodzi konsekwencje, skutki dla jednostki, która znajdzie się, nie daj Boże!, w sferze tej władzy działania. Dążenie władzy do sukcesu, nawet sztucznie wykreowanego, osiągniętego pod presją , generuje obłęd. Obłęd, ale jak diaboliczny w efekcie. Przewrotny. Straszny. Nieobliczalny. Okrutny.

Wystarczy wejść do teatru. Warto naładować nasze artystyczne akumulatory.  Ku pamięci, ku przyjemności obcowania ze sztuką. Tak przygotowani możemy znów wstrzelić się w rzeczywistość. Nawet najbardziej duszącą, uwierającą, trudną. Nomen omen gombrowiczowską.